Οι 5 συνήθειες για τη δύναμη της θέλησης

Όλοι παλεύουμε με τον εαυτό μας κατά καιρούς. Δυσκολευόμαστε να πάρουμε αποφάσεις, καταλήγοντας να κάνουμε κύκλους.

Στο νέο της βιβλίο, η συγγραφέας Κέιτι Μόρτον αναλύει τις συνήθειες που ενισχύουν τη δύναμη της θέλησης. Μάθετε ποιες είναι αυτές.

1. Ξεκαθαρίζουμε τι είναι αυτό που θέλουμε

Πώς μπορούμε να ξέρουμε αν «ενδίδουμε» ή «αντιστεκόμαστε» αν δε γνωρίζουμε πρώτα ποιο είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα από οτιδήποτε επιδιώκουμε; Οι σαφείς στόχοι δεν αφήνουν περιθώρια για διαπραγματεύσεις.

2. Πιστεύουμε στις ικανότητές μας

Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα, όμως μπορούμε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά μας. Η αλήθεια πηγάζει από μέσα μας, καθώς οι επιλογές μας αντικατοπτρίζουν τα πιστεύω μας. Εάν πιστεύουμε ότι κάτι είναι υπερβολικά δύσκολο για να το πετύχουμε, τότε μάλλον θα πράξουμε αναλόγως και δεν πρόκειται να δούμε κανένα αποτέλεσμα.

3. Λύνουμε τα προβλήματα αντί να τα παρατάμε

Οι αλλαγές μας κάνουν να αισθανόμαστε άβολα και όταν αντιμετωπίζουμε ένα εμπόδιο συνήθως τα παρατάμε. Μάλιστα το βλέπουμε σαν μια δικαιολογία να αποφύγουμε οποιαδήποτε αλλαγή.

4. Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας

Παγιδευόμαστε σε κακές συνήθειες όταν κατηγορούμε τις συγκυρίες και τους γύρω μας για πράγματα που μπορούμε να ελέγξουμε. Οι άνθρωποι που έχουν ισχυρή δύναμη της θέλησης δηλώνουν υπεύθυνοι για τις πράξεις και τις συνήθειες στη ζωή τους.

5. Πληρώνουμε το τίμημα

Όταν μας κυριεύει ο φόβος, μένουμε εγκλωβισμένοι στην ασφάλεια των οικείων σκέψεων και συνηθειών. Πρέπει όμως να ρισκάρουμε για να πάρουμε αυτό που θέλουμε.

Πηγή: ommed.gr

Δείτε το βίντεο

Η ανεκτίμητη αξία των συμπτωμάτων

Τα συμπτώματα, ψυχικά και ψυχοσωματικά, μας μεταφέρουν πολύτιμα μηνύματα για το τι είμαστε. Μας λένε πότε κάνουμε κάτι που δεν συμβαδίζει με τις προδιαγραφές μας, μας ωθούν να γίνουμε πιο συνειδητοί για να τα ξεπεράσουμε και, επιπλέον, είναι ο τρόπος που έχει η φύση να μας πει ότι για κάθε παρερμηνεία υπάρχει και το αντίστοιχο τίμημα.

Όσοι έχουν ταλαιπωρηθεί ψυχικά ή ψυχοσωματικά στη ζωή τους, είναι πιθανό κάποια στιγμή να έκαναν την εξής σκέψη: μακάρι το σύμπτωμα (το άγχος, η κατάθλιψη, ο φόβος, τα αισθήματα κατωτερότητας, η ντροπή, οι ενοχές, κ.ά) να εμφανιζόταν νωρίτερα, ή με μεγαλύτερη ένταση, για να το λάμβανα σοβαρά υπόψη μου και να έκανα κάτι γι' αυτό. Όσο πιο νωρίς λάβουμε σοβαρά υπόψη μας το μήνυμα που μας στέλνουν τα συμπτώματα, τόσο γρηγορότερα μπορούμε να ανακόψουμε τη διαδικασία ανατροφοδότησής τους και τόσο πιο εύκολο είναι να απαλλαγούμε από αυτά. Δυστυχώς όμως, συνήθως τα λαμβάνουμε υπόψη μας όταν το υπόβαθρο που είναι υπεύθυνο για την εμφάνισή τους έχει δυναμώσει αρκετά και τα συμπτώματα έχουν γίνει πια λίγο-πολύ ανυπόφορα. 

Στις περισσότερες περιπτώσεις, το υπόβαθρο των συμπτωμάτων είναι οι αντανακλαστικές συναισθηματικές αντιδράσεις του οργανισμού (άγχος, φόβος, θυμός, θλίψη, ή οτιδήποτε άλλο) σε κάποια συγκεκριμένα ερεθίσματα. Τα ερεθίσματα αυτά μπορεί να είναι καταστάσεις, άνθρωποι, ή ακόμα και σκέψεις που κάνουμε. Η σχέση μεταξύ των ερεθισμάτων και της αντίδρασης του οργανισμού μας θρέφεται όσο δεν την αναγνωρίζουμε ως ένα μοτίβο που αναπτύχθηκε όσο ήμασταν ασυνείδητοι - μπορεί να ξεκίνησε από τότε που ήμασταν μικρά παιδιά, όταν ο φόβος ή το άγχος μάς ώθησε να βγάλουμε κάποια λανθασμένα συμπεράσματα για ορισμένες καταστάσεις που βιώσαμε.

Όσο θρέφουμε αυτή τη σχέση μεταξύ ερεθισμάτων και αντίδρασης, τόσο δυσκολότερη γίνεται η απαλλαγή από τα συμπτώματα. Και οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε διατεθειμένοι να υποστούμε μια τόσο ριζική αλλαγή σε επίπεδο αυτοαντίληψης και κοσμοθεωρίας. Γι' αυτό είναι σημαντικό να μαθαίνουμε από μικροί την αξία των συμπτωμάτων, να μπορούμε να τα αναγνωρίζουμε ως πολύτιμα μηνύματα του οργανισμού μας, που μας λέει ότι κάπου έχουμε κάνει λάθος στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα, τον εαυτό μας ή τους άλλους.

Δυστυχώς όμως, δεν εκπαιδευόμαστε από κανέναν σ' αυτή τη διαδικασία και αναπτύσσουμε τα αντίθετα αντανακλαστικά: τα συμπτώματά μας μάς κάνουν να νιώθουμε περισσότερο αδύναμοι, κατώτεροι, μας προκαλούν περαιτέρω ενοχικές σκέψεις και θυμό, κατηγορούμε την τύχη μας, τη ζωή, τους γονείς μας ή τον τρόπο που μεγαλώσαμε. Προσπαθούμε με διάφορους τρόπους να μειώσουμε την αξία τους και την επιρροή τους στη ζωή μας, αλλά αυτό μάς βυθίζει πιο πολύ στην ασυνειδησία, ενώ παράλληλα τα συμπτώματα αυξάνονται και παίρνουν διάφορες μορφές, συνήθως πλέον ψυχοσωματικές.

Όποιος εστιάζει την προσοχή του στα συμπτώματα και θέλει να απαλλαγεί από αυτά χωρίς να αλλάξει ριζικά τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του, δεν έχει κατανοήσει καλά πώς λειτουργεί αυτό το σύστημα που ονομάζουμε πραγματικότητα. Το να θέλουμε να απαλλαγούμε από κάτι που μας χαλάει την εικόνα (εμφανισιακά ή συμπεριφορικά), ή που κάνει την καθημερινότητά μας δυσλειτουργική, είναι μια προσέγγιση πολύ επιφανειακή και γι' αυτό αναποτελεσματική.

Βλέπουμε το σύμπτωμα και λέμε "γιατί μου έτυχε αυτό;" ή "δεν μπορώ να ζήσω έτσι", και δεν βλέπουμε ότι αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Από κάτω υπάρχει ένα τεράστιο υπόβαθρο που αποτελείται από παρερμηνείες, αυθαίρετα συμπεράσματα, συσσωρευμένα συναισθήματα, αντανακλαστικές αντιδράσεις και μια αλυσίδα που τα δένει όλα αυτά τόσο σφιχτά, δημιουργώντας ένα σύμπλεγμα που εκ πρώτης όψεως μοιάζει άτρωτο. Το τρωτό του σημείο όμως είναι ότι υπάρχει επειδή εμείς του δώσαμε υπόσταση, εμείς το θρέψαμε, το θρέφουμε και το συντηρούμε. Με άλλα λόγια, εξαρτάται από εμάς. Αν αφαιρέσουμε την ταυτότητά μας από αυτό, αν δεν εντοπίζουμε πια τον εαυτό μας μέσα του, δεν μπορεί να επιβιώσει, με τον ίδιο τρόπο που το ψέμα χάνει τη δύναμή του μόλις του αφαιρέσεις το μανδύα της αλήθειας.

Πηγή: aytepignosi.com

«Ένας μουσικός μπορεί να ζει και να δημιουργεί σε οποιαδήποτε πραγματικότητα και οποιοδήποτε μέρος του κόσμου»…

Με άξονα δημιουργίας την ίδια την μουσική και μέσο την κιθάρα του, ο Μιχαηλάγγελος Τουμανίδης, μας μιλάει για τα πρώτα του βήματα, τη σύμπραξή του με τον βιολιστή Λευτέρη Κατσιφέρη, αλλά και τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, με αφορμή τις Κυριακάτικες βραδιές κιθάρας στο TAR, με χορηγό επικοινωνίας το exelixeis.gr.

Σε τι ηλικία ξεκίνησες να ασχολείσαι με την κιθάρα και τι ήταν αυτό που σε πρωτοκέρδισε στο όργανο αυτό; 

Ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας σε ηλικία έξι ετών, με δάσκαλο το μεγάλο αδερφό του πατέρα μου, το Δημήτρη Τουμανίδη. Απ’ ότι καταλαβαίνετε, είχα πολλά μουσικά ερεθίσματα μέσα στην οικογένεια μου από μικρός και κάποια στιγμή ήταν μοιραίο να βρεθεί κάποιο «μέσον» μουσικής έκφρασης στη ζωή μου.

Η κιθάρα είναι ένα έγχορδο μουσικό όργανο, που οπτικοακουστικά διαμορφώνει ένα πολύ ελκυστικό σύνολο. Είναι στην αγκαλιά σου, ο ήχος παράγεται από τα 2 σου χέρια, με τον πιο άμεσο τρόπο, χωρίς μεσάζοντες (δοξάρι, πένα, πλήκτρα κ.α.). Ίσως αυτές οι χαρακτηριστικές εικόνες που είχα μικρός, βλέποντας και ακούγοντας κιθαρίστες, να με έφεραν κοντά στο όργανο αυτό, αν και ομολογώ πως λίγα πράγματα θυμάμαι από τότε.

Κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ βέβαια, είναι οι πρώτοι δίσκοι κιθάρας που μου είχαν κάνει δώρο οι γονείς μου όταν ήμουν μικρός και έτσι είχα την τύχη να ακούσω τον Alirio Diaz και τον Andres Segovia.

Είναι εύκολο για έναν μουσικό να ζει και να δημιουργεί στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα;

Κατ’ αρχήν, πιστεύω πως ένας μουσικός μπορεί να ζει και να δημιουργεί σε οποιαδήποτε πραγματικότητα και οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.

Τώρα, αν μιλάμε για έναν νέο, παραγωγικό μουσικό της γενιάς μου (καθηγητή μουσικής, σολίστ, συνθέτη, παραγωγό, εκτελεστή ορχήστρας), που θέλει να ζήσει στην Ελλάδα, έχοντας ως κύριο επάγγελμα τη μουσική, τότε μιλάμε σίγουρα για έναν άνθρωπο που «με γυμνή γροθιά χτυπάει τοίχο με καρφιά . . . »

Αν βέβαια βιοπορίζεται από άλλες δουλειές, και μπορεί παράλληλα να έχει τη μουσική ως δευτερεύουσα ασχολία (χόμπι), χωρίς να την «ξεφτιλίζει» για χάρη του «βρώμικου μουσικού εμπορίου» της Ελλάδας, τότε πρόκειται για μια αξιοσέβαστη περίπτωση Έλληνα μουσικού. Μπορώ να πω πως υπάρχουν τέτοια παραδείγματα ανθρώπων και νιώθω πολύ υπερήφανος και τυχερός που είναι και φίλοι μου.

Είναι το εξωτερικό η μόνη διέξοδος; Εσύ σκέφτεσαι να φύγεις και να δουλέψεις εκτός συνόρων;

Νομίζω πως η παραπάνω απάντηση μου, καλύπτει το πρώτο σκέλος της ερώτησης αυτής και ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και να πάρει τις προσωπικές του αποφάσεις για το αν είναι το εξωτερικό η μόνη διέξοδος.

Δε θέλω να είμαι απόλυτος, αλλά δε θέλω να δίνω και ψεύτικες ελπίδες σε κανέναν. Ούτε πολιτικός είμαι, ούτε προφήτης.

Προσωπικά νιώθω πως μόνο εκτός συνόρων, μπορώ να δουλέψω αξιοπρεπώς αυτήν την περίοδο της ζωής μου, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Έχω κάποια σχέδια, αλλά δεν έχω καταλήξει με βεβαιότητα ακόμα.

Πιστεύεις πως ο Έλληνας βρίσκει σήμερα διαφυγή από τα προβλήματα μέσα από την μουσική;

Ο Έλληνας έχει αποδείξει εδώ και πολλά χρόνια πώς έμαθε να βρίσκει διαφυγή μέσα από τη μουσική και πώς να τη χρησιμοποιεί μέσα από τη νύχτα και τα Σαββατόβραδα, αλλά δε θα ήθελα να μιλήσω για τον Έλληνα τόσο, όσο για τον άνθρωπο γενικώς.

Προσωπικά τον τελευταίο καιρό, ένιωσα περισσότερο από κάθε άλλη φορά την ανάγκη να ακούω συχνά μουσική, ήταν ένα πραγματικό «φάρμακο» στην «αρρώστια» που ζούμε καθημερινά, όπως πιστεύω πως έτσι λειτουργεί η μουσική και για πολλούς ανθρώπους ακόμα. Η ίδια η επιστήμη της ιατρικής έχει αποδείξει πως η μουσική έχει πολλές θεραπευτικές ικανότητες.

Αυτό δε σημαίνει φυσικά πως είναι και η πανάκεια για τα προβλήματά μας. Είναι σίγουρα άρρωστο αυτό που ζούμε στις πόλεις, με τα «μοντέλα ζωής» που μας προβάλλονται μέσω των υπολογιστών, του διαδικτύου και των τηλεοράσεων και υποβαθμίζουν την γνήσια ανθρώπινη επικοινωνία.

Η ζωή μας είναι σίγουρα δύσκολη. Χρειάζεται δύναμη και αντιστάσεις για να ανακαλύπτουμε την ομορφιά της, σε απλά πράγματα, που μας φέρνουν πραγματική ευτυχία και μας κάνουν κάπως να διαφεύγουμε από τα προβλήματά μας. Οι αυθόρμητες εκφράσεις αγάπης στην καθημερινότητα: μια βοήθεια σε άγνωστό που μπορεί να μη σου την έχει ζητήσει καν, μια όμορφη έκπληξη, ένα «σ’ αγαπάω» και μια αγκαλιά σε ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, ένας περίπατος στη φύση με συζητήσεις και λίγη ανεμελιά ! Υπάρχουν τόσα πολλά, που ξεχνάμε και που μπορούν να μας προσφέρουν ευτυχισμένες στιγμές, αρκεί να τα ανακαλύψουμε ξανά.

Η μουσική είναι σίγουρα κάτι μοναδικό και αναντικατάστατο στη ζωή μας, αλλά δεν αντικαθιστά ούτε υποκαθιστά όλα τα άλλα, μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις.

Ως άνθρωπος που διδάσκεις μουσική, τι θα συμβούλευες τους γονείς; Πρέπει να οδηγήσουν τα παιδιά τους προς τα εκεί και σε ποια ηλικία;

Κατ’ αρχήν, δεν υποστηρίζω τα «πρέπει» σε τέτοια θέματα. Τα παιδιά ξέρουν τι θέλουν, καλύτερα από κάθε άλλης ηλικίας άνθρωπο. Αυτό που οφείλει να κάνει κάθε γονιός, πάνω απ’ όλα, είναι να διδάξει βασικές ανθρώπινες αρχές και αξίες στο παιδί του (αγάπη, σεβασμό, ειλικρίνεια, ήθος, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, αξιοκρατία και πολλά ακόμα που έχουμε ξεχασμένα εδώ).

Πέρα από αυτό, μπορεί να του προσφέρει ερεθίσματα πάνω σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης (μουσική, ζωγραφική, θέατρο, χορό, λογοτεχνία), αρκεί να συνδυάζονται και να έρχονται σε αρμονία και με σωματική άσκηση μέσω της γυμναστικής και του αθλητισμού. «Νους υγιής εν σώματι υγιεί» όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Όλα έρχονται στην ώρα τους, με τη θέληση του ίδιου του παιδιού, αρκεί να έχει πάρει σωστές βάσεις στη ζωή του από νωρίς.

Την Κυριακή, θα σε δούμε σε μία μουσική σύμπραξη με τον βιολιστή Λευτέρη Κατσιφέρη. Σε όσους δεν γνωρίζουν πολλά από μουσική, η σύμπραξη βιολιού κιθάρας, ακούγεται κάπως περίεργη. Εσύ ως μουσικός, πως την περιγράφεις;

Καθόλου περίεργη δεν θα τη χαρακτήριζα την σύμπραξη βιολιού και κιθάρας. Αν σκεφτούμε πως ο ίδιος ο Paganini έχει γράψει σονάτες  για ντουέτο κιθάρας-βιολιού, σίγουρα μιλάμε για κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό με αντιθέσεις. Είμαι πολύ χαρούμενος που θα συμπράξω με το Λευτέρη Κατσιφέρη. Ο Λευτέρης, εκτός από πολύ αγαπημένος φίλος μου, είναι εδώ και 30 χρόνια μέλος της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, στα δεύτερα βιολιά, με πάρα πολλές εμφανίσεις στην πλάτη του και εμπειρία. Άρα καταλαβαίνετε πως, πάνω απ’ όλα, είναι μεγάλη τιμή να συμπράττεις με έναν τέτοιο μουσικό.

Ποια είναι τα σχέδιά σου για το άμεσο μέλλον;

Παράλληλα με την καλλιτεχνική και πνευματική μου εξέλιξη, προσπαθώ να συνδυάσω πλέον και μια καλύτερη ζωή επαγγελματικά. Από τον ερχόμενο Χειμώνα, ενδέχεται να είμαι για μεταπτυχιακές σπουδές σε Μουσικό Πανεπιστήμιο του εξωτερικού, αλλά ακόμα δεν είναι κάτι σίγουρο.

Πηγή: http://exelixeis.gr/