Τρεις βασικές αιτίες άγχους και δυστυχίας

Οι αφορμές για να νιώσει κανείς δυστυχισμένος στη διάρκεια της ζωής του μπορεί να είναι πάρα πολλές. Εδώ θα αναφερθούμε σε τρεις από τις βασικές αιτίες που κρύβονται πίσω από τις περισσότερες αφορμές: την προσκόλληση, την κριτική και τις προσδοκίες. Όπως θα δούμε και στις τρεις περιπτώσεις, δεν είναι οι άλλοι που μας προκαλούν δυστυχία, ούτε οι καταστάσεις, αλλά μόνοι μας την προκαλούμε στον εαυτό μας με την ανεπαρκή κατανόηση και την ασυνείδητη στάση μας.

1) Η προσκόλληση

“Τα πάντα ρει” έλεγε ο Ηράκλειτος. Όλα τα υπαρκτά μεταβάλλονται. Όλες οι μορφές ενέργειας που υπάρχουν στο σύμπαν αλλάζουν. Το ίδιο ισχύει και για τις καταστάσεις, για τα γεγονότα, για τους ανθρώπους και για όλους τους ζωντανούς οργανισμούς. Είναι εξωπραγματικό, και γι’ αυτό ψυχοφθόρο, να προσδοκά κανείς να μην αλλάξει κάτι στη ζωή του. 

Η προσκόλληση σε οτιδήποτε αποτελεί αυτομάτως μια εν δυνάμει πηγή πόνου και δυστυχίας. Για παράδειγμα, πολλοί προσκολλώνται στην εικόνα τους και στενοχωριούνται όταν βλέπουν ότι αυτή φθείρεται με τα χρόνια (ή αρχίζουν τις πλαστικές επεμβάσεις). Άλλοι προσκολλώνται σε ανθρώπους και όταν χωρίζουν νιώθουν ότι χάνουν κάτι απ’ τον εαυτό τους. Και σχεδόν όλοι είμαστε προσκολλημένοι στη μορφή μας και αγχωνόμαστε στην ιδέα ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε. Αλλά ό,τι κερδίζεται χάνεται και ό,τι γεννιέται πεθαίνει. 

Αν μας στενοχωρεί ή μας αγχώνει αυτό, είναι γιατί δεν έχουμε εναρμονιστεί με την πραγματική μας φύση, που είναι ένα σύστημα εξέλιξης και αλλαγής. Φοβάται την αλλαγή αυτός που φοβάται να αφεθεί στην αλλαγή. Και η αλλαγή δεν είναι κάτι έξω από εμάς στην οποία πρέπει να προσδεθούμε για να ακολουθήσουμε. 

Η αλλαγή είμαστε εμείς με την ανθρώπινη μορφή. Αποδεχόμενοι το γεγονός ότι είμαστε η αλλαγή καταρρέει και ο φόβος της αλλαγής. Για να το συνειδητοποιήσουμε αυτό δεν αρκεί να το σκεφτούμε ή να το “συλλάβουμε” με τον νου μας. Εδώ πρέπει να πάμε πέρα από τον νου και να συνδεθούμε με την πηγή που δημιούργησε τη μορφή μας. Και ο καλύτερος τρόπος για να το κάνουμε αυτό είναι ο διαλογισμός.

2) Η κριτική

Το ευκολότερο πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς είναι να έχει άποψη για όλα. Είτε είναι σχετικός με ένα θέμα, είτε όχι, μπορεί να εκφράζει αυτό που αισθάνεται: αν κάτι τον ευχαριστεί, αν τον δυσαρεστεί, αν του αρέσει, αν συμφωνεί, αν διαφωνεί, κ.τ.λ. Επίσης, μπορεί να κρίνει και να χαρακτηρίζει τα πάντα: τους ανθρώπους, τα ζώα, τη φύση, τον καιρό. 

Το δυσκολότερο πράγμα είναι να αποδέχεται κανείς τις καταστάσεις και τους ανθρώπους όπως είναι. Χωρίς να κρίνει, χωρίς να χαρακτηρίζει και χωρίς να αντιστέκεται, απλά να παρατηρεί ό,τι συμβαίνει. Γιατί κρίνω σημαίνει αντιστέκομαι στο τώρα και ερμηνεύω τα γεγονότα σύμφωνα με το παρελθόν μου. Στη μια πλευρά της κριτικής υπάρχει η ψευδαίσθηση της αυταξίας και της ανωτερότητας. Αυτός που κρίνει αισθάνεται ανώτερος, καλύτερος, σωστός και ότι έχει δίκαιο. Στην άλλη πλευρά υπάρχει η χειρότερη μορφή που μπορεί να αποκτήσει η συνήθεια της κριτικής: η αυτοκριτική, η οποία συνδυάζεται με την πεποίθηση ότι οι άλλοι έχουν προσδοκίες από εμάς και άρα δεν μας αποδέχονται όπως είμαστε (αυτό γίνεται μέσω της προβολής του εσωτερικού μας κόσμου στον εξωτερικό). Και οι δύο πλευρές συνήθως συνυπάρχουν στο ίδιο άτομο: όποιος κρίνει τους άλλους πιστεύει ότι και οι άλλοι τον κρίνουν. 

Όσοι κρίνουν λοιπόν το κάνουν από ανασφάλεια επειδή έχουν υποστεί και οι ίδιοι κριτική που τους πλήγωσε. Αν το έχουμε αυτό υπόψη μας, την επόμενη φορά που κάποιος μας κρίνει δεν θα προσωποποιήσουμε την κριτική του, αλλά θα τον κατανοήσουμε και θα ακούσουμε αυτό που πραγματικά μας λέει: “Νιώθω ανεπαρκής, σε παρακαλώ δείξε κατανόηση”.

3) Οι προσδοκίες

Όπως και στην περίπτωση της κριτικής, έτσι και τις προσδοκίες μπορούμε να τις προβάλλουμε σε όλα τα πράγματα, σε καταστάσεις και σε ανθρώπους. Προσδοκώ σημαίνει περιμένω ένα αποτέλεσμα σύμφωνα με μια επιθυμία μου και όχι σύμφωνα με αυτό που συμβαίνει ή που πρόκειται να συμβεί – στην τελευταία περίπτωση θα μιλούσαμε για πρόβλεψη και όχι για προσδοκία. 

Οι προσδοκίες είναι μία από τις κύριες αιτίες θυμού. Π.χ. θυμώνουμε όταν περιμένουμε να γίνει κάτι με έναν συγκεκριμένο τρόπο και δεν γίνεται, ή όταν κάποιος κάνει κάτι γιατί θα περιμέναμε να μην το κάνει. Ή θυμώνουμε για καταστάσεις που δεν είναι στον έλεγχό μας και οι προσδοκίες μας είναι υπερβολικές (μπορεί να μην συνειδητοποιούμε ότι ο θυμός μετά από μια αποτυχία μας οφείλεται στην προσδοκία μας για επιτυχία, η οποία όμως δεν ήταν βάσιμη γιατί δεν ήμασταν κατάλληλα προετοιμασμένοι να επιτύχουμε). Η απλή παρατήρηση (χωρίς κριτική) των καταστάσεων και του νου μας, τη στιγμή που αυτός ξεκινάει να δημιουργεί σκέψεις προσδοκίας, μπορεί να μας γλιτώσει από θυμό, άγχος και απογοήτευση στην καθημερινότητά μας. 

Η παρατήρηση της σκέψης “αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει” μας κάνει πιο δεκτικούς απέναντι σε ό,τι συμβαίνει, γιατί πρόκειται απλά για μία σκέψη που δεν αντανακλά την πραγματικότητα. Και πιο δεκτικός σημαίνει λιγότερες αντιστάσεις, περισσότερη ηρεμία, ευκολότερη αποδοχή της πραγματικότητας και γρηγορότερη προσωπική εξέλιξη. Ας θυμόμαστε επίσης ότι η συναισθηματική αντίδρασή μας στα γεγονότα δεν αλλάζει τίποτα ως προς την εξέλιξη των γεγονότων.

Πηγή: aytepignosi.com

Το Νησί των Συναισθημάτων. Μάνος Χατζιδάκις

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.Η Αγάπη τον ρωτάει: 

- «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,

- «Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα»

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

- «Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.

- «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.

- «Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».

- «Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.

Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: 

- «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:

- «Γνώση, ποιος με βοήθησε»;

- «Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.

- «Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

ΗΜΕΡΙΔΑ: Απορρίμματα στην θάλασσα - οι επιπτώσεις τους στον άνθρωπο

Η 'ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΑΜΟΥ, Το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας "ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ" και ο 'ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΥΤΟΔΥΤΩΝ ΣΑΜΟΥ " με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας εθελοντικού καθαρισμού ακτών , διοργανώνουν ημερίδα για τα "Απορρίμματα στην θάλασσα -οι επιπτώσεις τους στον άνθρωπο"

Το Σάββατο 13/09/2014 - 18:00μμ στο Μανιάκειο Κτίριο, Κεφαλοπούλου 17  - Πόλη της Σάμου

Οι Τέχνες που Χάνονται - Σάμος

Η Τέχνη της Ναυπηγικής

Είναι δύσκολη τέχνη, πολύ δύσκολη. Εγώ πήγα από 12 χρονών, μόλις έβγαλα το δημοτικό. Και μέχρι να πάω φαντάρος σχεδόν την ήξερα τη δουλειά, δηλαδή μια υπόθεση έξι, εφτά με οχτώ χρόνια για να τη μάθω.

Το μέλλον είναι σκοτεινό. Σιγά σιγά θα φύγει η τέχνη αυτή. Είναι τα πλαστικά τώρα, είναι τα σιδερένια, είναι... και η τέχνη αυτή πάει, χάνεται σιγά σιγά.

Η Τέχνη της Οργανοποιίας

Έχουμε κάποιες κατασκευές σε σκαφτά όργανα τα οποία είναι μοναδικά σαν κομμάτια.

Αυτό το τζουραδάκι, για παράδειγμα, είναι από μονοκόμματο ξύλο από άγρια αχλαδιά, είναι σκαμμένο, σκαλισμένο στο χέρι. Δεν έχει να φτιαχτεί τίποτα από μηχανή.

Πρέπει ν' αγαπάς αυτό που κάνεις, αν δεν το αγαπάς δεν πρόκειται ποτέ να... Αν δουλέψεις μόνο και μόνο εμπορικά και για κάποιο κέρδος έχεις χάσει το παιχνίδι. Αν το φτιάχνεις μόνο και μόνο επειδή σ' αρέσει, μετά μπορεί να σου αποδώσει κάτι, να γίνει επάγγελμα, αλλά πάνω απ' όλα πρέπει να σ' αρέσει εσένα αυτό που κάνεις. Σ' όποιο επάγγελμα και να' σαι.

Η Τέχνη της "Σούμας"

Η πρώτη ύλη που είναι τα σταφύλια, όταν τα στύψουμε και βγάλουμε τον μούστο για να γίνει κρασί, αυτό που απομένει το βάζουμε μέσα σε σακούλες νάιλον ή σε πλαστικές, το σφίγγουμε απάνω να μην πάρει αέρα και μετά από 15-20 μέρες είναι έτοιμο για να το επεξεργαστούμε εδώ και να βγάλουμε τη σούμα.

Φέρνουμε, λοιπόν, την πρώτη ύλη που είναι το βασικό το τσίπουρο, και έχουμε τα καζάνια. Το καζάνι δεν είναι τίποτα άλλο από μισό βαρέλι, ας το πούμε έτσι χοντρά, που έχει νερό μέσα. Βάζουμε τα τσίπουρα, έχει φωτιά από κάτω, και καπακώνουμε.

Δημιουργεί κάποιον ατμό μέσα, αυτός ο ατμός περνάει από κάποιο ψυγείο, υγροποιείται, και αυτό που βγαίνει μπροστά είναι η λεγόμενη "σούμα", η παραδοσιακή που έχουμε εδώ στη Σάμο. 

Πηγή: egriechen.info